محمدرضا نادری

من می روم اما به
او بگویید دوستش دارم به او که تنش بوی گلهای سرخ را میدهد به او که با جادوی
کلامش زیباترین لغات را شناختم به او که لحن صدایش دلپذیرترین آهنگ است به او که
نگاهش به گرمی آفتاب و لبانش به سرخی شقایق ودلش به زلالی باران است به او که برای
من مینویسد  مینویسد از باران، از شبنم، از گرمای عشق
و ... من می روم اما به او بگویید دوستش دارم به او که
قلبش به وسعت دریاییست که قایق کوچک دل من درآن غرق شده به او که مرا از این زمین
خاکی به سرزمین نور ، شعر و ترانه برد  و چشمهایم را به
دنیایی پر از زیبایی باز کرد من می روم اما به او بگویید دوستش دارم به او که صدای
پایش را میشنوم به او که لحن کلامش را میشناسم به او که عمق نگاهش را میفهمم به او
که ..... من می روم اما به او بگویید دوستش دارم  به او که گل همیشه بهار من است به او که قشنگترین
بهانه برای بودن من است و به او که عشق جاودانه من است